[b]Οδυσσέας Ελύτης
«Τα δημόσια και τα ιδιωτικά»[/b]
εκδ. Ίκαρος (α' εκδ. 1990, δ' εκδ. 1997)

σελίδες 48
djvu, black & white, 300 dpi
[b]Free djvu viewer:[/b]
h**p://www.lizardtech.com/download/dl_options.php?page=doc
http://www.blue-whitegt.com/details.php?id=38870

[img=http://blue-whitegt.com/covers/Elytis-eksofyllo-small.jpg]

Ένα υπέροχο πεζό του μεγάλου ποιητού μας. Σ' ένα νησί του Αιγαίου ο ποιητής, παρέα με την Φύσι και λίγους απλούς νησιώτες, στοχάζεται την ομορφιά και το ήθος της Ελληνικής Φύσης, και πώς αυτή έχει βαθειά ποτίσει τους απλούς ανθρώπους του λαού, το ήθος και τον λαϊκό πολιτισμό, από τα χρόνια των Μινωιτών μέχρι και σήμερα.

Δύο σημεία από το έργο αυτό είναι πολύ γνωστά: Το πρώτο, αυτό που γράφει για την γλώσσα και την ορθογραφία: «το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος ... κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών ... περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια ...» Το δεύτερο, τό αναφέρει συχνά ο Χρήστος Γιανναράς: «... το πόση ευγένεια παράγουν (οι λαοί), ακόμη και κάτω από τις πιο δυσμενείς και βάναυσες συνθήκες, όπως ο δικός μας ο λαός στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπου το παραμικρό κεντητό πουκάμισο, το πιο φτηνό βαρκάκι, το πιο ταπεινό εκκλησάκι, το τέμπλο, το κιούπι, το χράμι, όλα τους αποπνέανε μιαν αρχοντιά κατά τι ανώτερη των Λουδοβίκων». Αλλά ολόκληρο είναι υπέροχο.